相声(xiàngshēng – การสนทนาตลกขบขันของจีน)
คือ การแสดงตลกตามประเพณีดั้งเดิมของจีน ซึ่งอาศัยทักษะ 4 อย่าง ได้แก่ การพูด (说 shuō ซัว)
การเลียนแบบ (学 xué เสวียะ) การหยอกล้อ (逗 dòu โต้ว) และการร้องเพลง (唱 chàng ชั่ง)
相声 สามารถแบ่งการแสดงออกเป็นแบบพูดคนเดียว แบบสนทนาโต้ตอบ และแบบละครสั้น โดยการแสดงแบบสนทนาโต้ตอบเป็นประเภทที่นิยมกันมากที่สุด
ตามประเพณีที่ปฏิบัติมา 相声 จะแสดงเป็นลำดับขั้นตอน คือ เมื่อนักแสดงขึ้นเวที นักแสดงทั้งหลายจะต้องแนะนำตนเอง และคำนับผู้ชมพร้อมทั้งพูดว่า “上台一鞠躬 shàngtái yì jūgōng” (ซั่งไถอี้จวีกง) แล้วการแสดงก็จะเริ่มขึ้น เมื่อการแสดงสิ้นสุดลง นักแสดงจะแจ้งชื่อของตนเองอีกครั้ง โค้งคำนับ พร้อมทั้งพูดว่า “下台一鞠躬 xiàtái yì jūgōng (เสี้ยไถอี้จวีกง)
เนื่องจาก 相声 จัดเป็นศิลปะพื้นบ้าน ภาษาที่ใช้จึงเป็นภาษาพูดมากกว่า
ภาษาในบทเรียน เราใช้คำอุทานธรรมดา เช่น 嗯 (ēn เอิน), 哦 (ó อ๋อ), 喝(hē เฮอ),
哎呀 (ài ya ไอ้ยา), และ 天哪 (tiān na เทียนน่ะ) เพื่อทำให้ภาษาเป็นธรรมชาติยิ่งขึ้น
เครดิตหนังสือ สวัสดีหนีห่าว 2
คือ การแสดงตลกตามประเพณีดั้งเดิมของจีน ซึ่งอาศัยทักษะ 4 อย่าง ได้แก่ การพูด (说 shuō ซัว)
การเลียนแบบ (学 xué เสวียะ) การหยอกล้อ (逗 dòu โต้ว) และการร้องเพลง (唱 chàng ชั่ง)
相声 สามารถแบ่งการแสดงออกเป็นแบบพูดคนเดียว แบบสนทนาโต้ตอบ และแบบละครสั้น โดยการแสดงแบบสนทนาโต้ตอบเป็นประเภทที่นิยมกันมากที่สุด
ตามประเพณีที่ปฏิบัติมา 相声 จะแสดงเป็นลำดับขั้นตอน คือ เมื่อนักแสดงขึ้นเวที นักแสดงทั้งหลายจะต้องแนะนำตนเอง และคำนับผู้ชมพร้อมทั้งพูดว่า “上台一鞠躬 shàngtái yì jūgōng” (ซั่งไถอี้จวีกง) แล้วการแสดงก็จะเริ่มขึ้น เมื่อการแสดงสิ้นสุดลง นักแสดงจะแจ้งชื่อของตนเองอีกครั้ง โค้งคำนับ พร้อมทั้งพูดว่า “下台一鞠躬 xiàtái yì jūgōng (เสี้ยไถอี้จวีกง)
เนื่องจาก 相声 จัดเป็นศิลปะพื้นบ้าน ภาษาที่ใช้จึงเป็นภาษาพูดมากกว่า
ภาษาในบทเรียน เราใช้คำอุทานธรรมดา เช่น 嗯 (ēn เอิน), 哦 (ó อ๋อ), 喝(hē เฮอ),
哎呀 (ài ya ไอ้ยา), และ 天哪 (tiān na เทียนน่ะ) เพื่อทำให้ภาษาเป็นธรรมชาติยิ่งขึ้น
เครดิตหนังสือ สวัสดีหนีห่าว 2
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น